Ψυγεία και ιερότητα

Υπάρχουν πολλά μονοπάτια προς την αγιότητα και όλα οδηγούν στον Θεό. Πολλά μονοπάτια είναι διάσπαρτα από ηρωικές και θαυματουργές πράξεις, αλλά τα περισσότερα από αυτά, ειδικά για εκείνο το “τεράστιο πλήθος” που δεν καταλήγει να μνημονεύεται στο ημερολόγιο, είναι μέσα από την καθημερινή, συνηθισμένη ζωή, μέσα από απλές αλλά συνηθισμένες (αλλά εξίσου αποτελεσματικές) χειρονομίες στην πορεία προς τον αγιασμό.

Για να αναφέρω την Costanza Miriano, “ο καθένας από εμάς καλείται να πολεμήσει στο μέτρο του χαρακώματος που του έχει ανατεθεί“, θέλουμε να προβληματιστούμε σε αυτή την ανάρτηση σχετικά με το να γινόμαστε άγιοι στην καθημερινή ζωή, ένα από τα πολλά μέτρα της τάφρου που μας έχουν ανατεθεί και μας ζητείται να κρατήσουμε, όποιο κι αν είναι το κόστος.

Όλοι μπορούμε να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας στην περιγραφή που κάνει ο Ρώσος Προσκυνητής για τον εαυτό του στην αρχή του βιβλίου του: “Με τη χάρη του Θεού είμαι άνθρωπος και χριστιανός, με τις πράξεις μου μεγάλος αμαρτωλός”. Και μπορεί όλοι μας να μπούμε στον πειρασμό να αναζητήσουμε την αγιότητά μας κάνοντας μεγάλες θυσίες, ιδρύοντας θρησκευτικά τάγματα ή εκτελώντας άλλες πράξεις έξω από τα συνηθισμένα. Αλλά για πολλούς από εμάς δεν είναι αυτός ο τρόπος. Η πορεία μας στο δρόμο προς την αγιότητα περνάει μέσα από την καθημερινότητα, περπατώντας καθημερινά προσπαθώντας να ακολουθήσουμε την κατεύθυνση που μας δείχνει ο Θεός και, πάνω απ’ όλα, “αγιάζοντας τους εαυτούς μας με ό,τι υπάρχει“. Αυτή η τελευταία πρόταση είναι ο τίτλος ενός βιβλίου του Don Luigi Maria Epicoco, που εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο Tau Editrice, από το οποίο πήραμε αυτόν τον προβληματισμό.

Ένας καλός μάγειρας δεν είναι κάποιος που ξέρει να προετοιμάζει νόστιμα και εκλεπτυσμένα συμπόσια. Καλός μάγειρας είναι αυτός που ξέρει πώς να ετοιμάσει ένα καλό γεύμα με ό,τι υπάρχει στο ψυγείο.

Ομοίως, άγιος δεν είναι εκείνος που πετυχαίνει ακατόρθωτα έργα, όπως να αιωρείται ή να έχει εμφυσήσει επιστήμη, αλλά εκείνος που κάνει το θέλημα του Πατέρα μας που είναι στους ουρανούς. Και αυτό το θέλημα, μας διδάσκουν λεγεώνες αγίων, γίνεται με τα χαρτιά που μας έδωσε ο Θεός, με τα ταλέντα που μας διέθεσε, στο μέτρο των χαρακωμάτων που μας εμπιστεύτηκε. Και ας μην ξεχνάμε ότι αυτό το μέτρο, συχνά λασπωμένο ή γεμάτο πέτρες, μας ανατέθηκε να το φυλάξουμε και να το υπερασπιστούμε, και η φυγή σε άλλες θέσεις, ίσως πιο περιζήτητες, πιο ηρωικές ή πιο δελεαστικές, δεν θα ήταν παρά προδοσία της εντολής που λάβαμε.

Όταν μιλάμε για αγιότητα, μιλάμε για μια “κλίση” προς την αγιότητα. Και όταν προσπαθούμε να ανταποκριθούμε σε αυτή την κλήση, συχνά προσπαθούμε να το κάνουμε με τους δικούς μας όρους. Ξεχνάμε, δηλαδή, ότι οι συνθήκες υπό τις οποίες πρέπει να γίνουμε άγιοι είναι εκείνες υπό τις οποίες ο Θεός μας έχει φτιάξει.

Όπως θα ήταν ωραίο αν το μέτρο της τάφρου μας ήταν χορταριασμένο, σε μια περιοχή με ήπιο κλίμα, έτσι θα ήταν ωραίο να κάνουμε τους εαυτούς μας αγίους έχοντας άφθονο χρόνο για προσευχή και διαλογισμό, άπειρη πρόνοια για να κάνουμε το καλό και να μας ακολουθούν και να μας καταλαβαίνουν τόσοι πολλοί άνθρωποι που έχουν μεταστραφεί από εμάς. Αλλά αυτός δεν είναι ο δρόμος προς την αγιότητα για τους περισσότερους ανθρώπους. Για όσους από εμάς ανήκουν σε αυτό το πλήθος, ο δρόμος προς την αγιότητα περνάει επίσης μέσα από έναν σύζυγο που σε αφήνει μόνο, παιδιά που σε τρελαίνουν, γείτονες που σε θεωρούν τρελό ή, ακόμα χειρότερα, ηλίθιο.

Με αυτόν τον τρόπο αγιότητας μπολιασμένο στην πραγματική ζωή, όχι σε ονειροπολήσεις, πρέπει να ανοίξουμε το ψυγείο που μας έδωσε ο Θεός και να μαγειρέψουμε με ό,τι υπάρχει εκεί. Και τόσες πολλές φορές φαίνεται αδύνατο να φτιάξεις κάτι που να θυμίζει αμυδρά ένα γεύμα με τόσο λίγα και τόσο άθλια υλικά. Τότε έρχεται η απελπισία, τότε έρχεται ο πειρασμός να κάνει κανείς τον εαυτό του άγιο με κάποιον άλλο τρόπο ή ακόμη και να εγκαταλείψει αυτή την αναζήτηση της αγιότητας.

Ο Θεός, ο οποίος γράφει ευθεία σε στραβές γραμμές όπως εμείς, είναι ωστόσο κοντά μας και μας δίνει συνεχώς όλα όσα χρειαζόμαστε. Επειδή η αναλογία με το ψυγείο της κουζίνας μας είναι πολύ απλή: το ψυγείο του Θεού είναι πάντα γεμάτο από πολλά πράγματα. Όχι απαραίτητα αυτά που θα θέλαμε, όχι, αυτό δεν συμβαίνει σχεδόν ποτέ. Αλλά σίγουρα υπάρχουν όλα όσα χρειάζεστε για να ετοιμάσετε ένα γεύμα που είναι τέλειο για τη στιγμή και το πλαίσιο στο οποίο ζείτε.

Αλλά συχνά μένουμε να κοιτάμε το κλειστό ψυγείο, δεν το ανοίγουμε, ή αν το ανοίξουμε ψάχνουμε αυτό που θα θέλαμε εμείς, όχι αυτό που θέλει ο Θεός.

Το κακό δεν μπαίνει στη ζωή μας κάνοντάς μας να σφάλουμε, δηλαδή προκαλώντας μας να αμαρτάνουμε, όχι, αυτό είναι μόνο η συνέπεια ενός μεγαλύτερου σφάλματος: να σταματήσουμε να κοιτάμε τον Θεό και να στρέψουμε το βλέμμα μας αλλού.

Η λέξη “μεταστροφή” σημαίνει ακριβώς αυτή την αλλαγή νοοτροπίας που φέρνει το βλέμμα μας πίσω στον Θεό. Τότε μπορούμε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας προς τη σωστή κατεύθυνση.

Το πρώτο μεγάλο βήμα που πρέπει να κάνουμε για να γίνουμε άγιοι είναι να μην εντυπωσιαζόμαστε από μεγαλοπρεπείς ομιλίες για την αγιότητα, όταν αυτές είναι αποσυνδεδεμένες από την πραγματική μας ζωή. Δεν πρέπει να απογοητευόμαστε αν, όταν ανοίγουμε το ψυγείο, δεν υπάρχει μέσα αυτό που θέλαμε. Οι άγιοι δεν ήταν ποτέ εκείνοι που είχαν όλα τα σωστά συστατικά, αλλά εκείνοι που ήξεραν πώς να είναι δημιουργικοί με αυτά που υπήρχαν τη δεδομένη στιγμή και στον δεδομένο τόπο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να έρχεται κανείς αντιμέτωπος με μεγάλα ιδανικά και ηρωικές πράξεις. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει πρώτα να συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας και να καταλάβουμε ότι αυτό που μας έχει δώσει ο Θεός είναι τέλειο για να ετοιμάσουμε το δείπνο που θέλει από εμάς. Δεύτερον, είναι απαραίτητο να Τον κοιτάμε συνεχώς, για να καταλάβουμε τι θέλει να κάνουμε, στο δικό μας χαρακωματικό μέτρο.

Αυτή είναι η λογική συνέπεια του μυστηρίου της ενσάρκωσης, το οποίο μας λέει ότι το νόημα της ζωής μας δεν βρίσκεται αλλού, δεν είναι πέρα, δεν βρίσκεται στο τέλος της ανθρώπινης εμπειρίας μας. Το νόημα της ζωής μας είναι εδώ και τώρα.

Επομένως, η αγιότητα σημαίνει να ζει κανείς τις τρεις θεολογικές αρετές της Πίστης, της Ελπίδας και της Φιλανθρωπίας κάθε μέρα στη δική του πραγματικότητα. Στο οποίο έχουμε βασίσει το όραμά μας για την κοινότητα. Επειδή πιστεύουμε ότι είναι ένα σημαντικό μονοπάτι προς την αγιότητά μας.

Εδώ και τώρα.

Luca Lezzerini

Κάντε κλικ εδώ για την ακόλουθη ανάρτηση

Συντελεστές: Φωτογραφία από τον Jorge Torres στο Unsplash